Gavin Harrioson - Jeden z perkusyjnych bogów

Pineapple Thief - White Mist

Terenowe fantazje PRL-u

Baba za kierownicą

Berełka z sztyletami

Berło sztyletowe – odmiana berła występującego na terenach ziem polskich w okresie wczesnej epoki brązu, a w szczególności w czasie trwania kultury unietyckiej.
[img] https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/02/Berło_sztyletowe.svg [/img]
Na terenie Polski odkryto ok. 20 bereł sztyletowych. Są one znane w większości krajów, w których występowała kultura unietycka, stąd też przedmiot ten jest dość dobrze opracowany. Składał się z dwóch części: głowicy i rękojeści. Głowica zawsze była metalowa, a jak to już zostało wskazane, trzonek bywał też drewniany. Głowica mogła być odlana w jednej formie, ale też oddzielnie można było odlać ostrze, a oddzielenie obuszek (łączenie odbywało się za pomocą małych nitów). W większości przypadków, obuszek jest zdobiony trzema guzami, będącymi imitacją nitów. Rękojeść metalowa osiągała długość ok. 75 cm. Nie wiadomo, gdzie broń tę zaczęto wyrabiać. Niektórzy wskazują, że mogło to być w Irlandii, gdzie przedmioty te są datowane na 1800 rok przed naszą erą. Natomiast ich występowanie obserwowalne jest na znacznym obszarze. Odnaleziono je w Hiszpanii, Irlandii, Austrii, a nawet w Grecji. Występują w Niemczech (Saksonia, Meklemburgia, Brandenburgia) oraz w Skandynawii. W Polsce, berła sztyletowe występują w zachodniej części kraju, pomiędzy Odrą a Bugiem. Znaleziono je m.in. w Łękach Małych, Mierzeszynie, Juncewie czy Jeleninie w powiecie szczecineckim.
[img] https://www.lwkz.pl/uploads/gallery/large/83678adc2661a2e466e138c1a1ed5f03-IMG_3185.JPG[/img]
Berło sztyletowe było oznaką władzy, ale także narzędziem walki. Najczęściej wykonane było ze sztyletu z brązu osadzonego poprzecznie na drewnianym drzewcu. Rzadziej spotykane berła były całkowicie wykonane z brązu. Bardzo często drzewce berła było wzmacniane obręczami metalowymi.
[img] https://archeologia.com.pl/wp-content/uploads/kultura-unietycka-skarb-sulecin.jpg [/img]
Berła sztyletowe odkryto m.in.: w rejonie tzw. wielkopolskich piramid, a także na Kujawach

Szybowanie średniowieczno-renesansowe

Leonardo wynalazca. Czy projekt szybowca działał w rzeczywistości?
Wielu z nas zna Leonarda da Vinci jako artystę. Jego wkład w kulturę wydaje się nieskończony. Ostatnia Wieczerza i Mona Lisa, to obrazy, które należą do najbardziej znanych na świecie. Ten człowiek renesansu był także rzeźbiarzem, inżynierem, matematykiem, astronomem i architektem. Był również wynalazcą!

Zespół kilku inżynierów postanowił sprawdzić, czy Leonardo da Vinci był tak genialny, jak wszyscy myśleli. Postanowili wybrać dwa z całej puli jego projektów, zbudować je i sprawdzić, czy będą działać w rzeczywistości tak samo, jak wielki mistrz zobrazował ich zastosowanie na technicznych rysunkach. Dwa projekty, na które się zdecydowali, to szybowiec (a w zasadzie maszyna latająca ze skrzydłami przypominająca nietoperza) i prawie 25-metrowa broń podobna do działa z tą różnicą, że strzelająca nie przy pomocy prochu, a sprężonego powietrza (Aerotonon). Każda drużyna inżynierów odpowiedzialna była za osobny projekt. Ponadto ograniczeniem był czas i materiały, jakich mogli użyć do budowy urządzeń.

Szybowiec został zaprojektowany i zbudowany w stodole przez dwóch inżynierów aeronautyki. Zmuszeni byli oni do wiernego trzymania się wizji przedstawionej przez da Vinci i mogli używać wyłącznie materiałów, jakie były dostępne w okresie życia wielkiego wynalazcy. Skorzystali z dwóch rysunków: jeden przedstawiał główny korpus szybowca, a drugi elementy ogona.

Najpierw stworzono pomniejszony model. Początkowe testy miały na celu sprawdzenie, czy to w ogóle działa. Okazało się, że tak, ruszyły więc prace nad dużym modelem. Podczas jego budowy pojawiły się problemy. Z tego, co zdołano wywnioskować z rysunków i notatek Leonarda, wynikało, że skrzydła miały być pokryte płótnem tylko z jednej strony – górnej części. To rozwiązanie sprawiało, że wynalazek nie osiągnąłby odpowiedniej aerodynamiki (nośności), by móc latać. Inżynierowie spędzili dużo czasu na konsultacjach i studiowaniu innych rysunków. Dokonali zdumiewającego odkrycia. Byli oni prawdopodobnie pierwszymi ludźmi, którzy zauważyli, że Leonardo rozumiał podstawowe zasady aerodynamiki i miał zaprojektowane skrzydło z płótna po obu stronach, tworząc nierówności nacisku potrzebne do uzyskania odpowiedniej nośności.

Gdy konstrukcja była bliska ukończeniu, zaprosili pilota testowego – kobietę, która była mistrzynią szybownictwa, aby rzuciła okiem na maszynę. Po dokładnej inspekcji, była ona pełna nadziei i podniecenia, ale miała jedno zastrzeżenie... brakowało systemu, który pozwoliłby jej na sterowanie szybowcem o skrzydłach nietoperza. To wywołało awanturę. Inżynierowie stanowczo odmówili rozważenia jego wprowadzenia - powód był oczywisty: taki system nie istniał w projekcie Leonarda. Pilot odmówił więc przeprowadzenia lotu testowego. Obawa utraty zdrowia, a nawet życia okazała się decydującym powodem.

Gdy zdawało się, że nic nie wyjdzie z przeniesieniem działającego wynalazku z kart notatnika do świata realnego, da Vinci znów zaskoczył wszystkich. Okazało się, że w innych notatkach istnieje malutki szkic przedstawiający prosty system, który używa ciężaru do sterowania latającą maszyną. Po dodaniu go do konstrukcji rozpoczęły się testy.
Lot odbył się w wietrzny jesienny dzień. Maszyna wraz z pilotem została zepchnięta z dobrze znanego mu wzgórza. Wszystko przebiegło gładko. System polegający na wychyleniu się operatora w dany bok, co powodowało zgięcie skrzydła, pracował zadziwiająco dobrze. To był pełen sukces. 500 lat przed braćmi Wright, Leonardo da Vinci zaprojektował działającą maszynę latającą!

Masz psie pierdolnij sobie